“Busted flat in Baton Rouge, waiting for a train
And it’s feeling nearly as faded as my jeans.
Bobby thumbed a diesel down just before it rained,
It rode us all the way to New Orleans. ”

Meali: (NOT: acelem var, iğrenç bir çeviri olacak haberiniz olsun)
Baton Rouge’da beş parasız tren bekliyoruz.
(busted flat-beş parasız demekmiş mesela, nerden bilicez Rod olmasa. Baton Rouge Louisiana’nın -yani New Orleans’ın bulunduğu eyaletin- başkenti)
Neredeyse üzerimdeki kot kadar soluk hissediyoruz (hiç sormayn nasıl oluyor soluk hissetmek, baştan dedim çeviri kötü olcak diye)
Bobby yağmur başlamadan hemen önce bir kamyon durdurdu (Bobby thumbed- otostop çekmiş arkadaş :)
Kamyon bizi New Orleans’a kadar götürdü. (Gördüğünüz gibi şarkımız tesadüfen New Orleans konseptimize uyuyor, pek güzel.)

Sonra Rod bize Janis Joplin’in hayatından, nerede doğup büyüdüğünden ve tabi ki nasıl öldüğünden falan bahsetti. Hatta Rod zamanında Janis’in kuzeniyle aynı yerde çalışıyormuş… Bu şekilde gölün üzerinden geçip Mandeville’e vardık.

Sonra şamrellere atladık, bıraktık kendimizi nehire. Fakat nehir aşamasında olaylar benim sandığım gibi gelişmedi. Ben suyun biraz daha hızlı akmasını bekliyordum. Hadise benim aklımda daha bir spor hadisesi gibi canlanmıştı (Köprülü Kanyon’da kürek çekilir en azından). Fakat durumun hiç de benim düşündüğüm gibi olmadığını anlamam için çok fazla vakit geçmesi gerekmedi. Bir kere bizim gibi en az on kişilik başka bir çok grup vardı. Yani nehrin üstü oldukça kalabalıktı. Ve bu birbirini tanıyan insanlardan oluşan gruplar, birbirlerinin şamrellerini ayaklarıyla tutarak, su üzerinde kıç kıça yol alma eğilimi göstermekteydiler. Koca nehrin üzerinde 5-10 kişilik gruplar halinde öbekleşmiş insanlar. Bence gerçekten çok abzürd bir görüntüydü. Ama bundan daha da abzürdü, tubinge sürekli geldikleri her hallerinden belli olan bazı gruplardı. Çünkü bu insanlar şamrellerinin üzerine örtmek için çarşaf getirmişlerdi. Böylece daha bir koltuk havasına bürünüyor, daha bir rahat oluyordu şamreller. Ama bununla da bitmiyordu. Arkadaşlardan bir kısmı teyp de getirmişlerdi. Nasıl ki buz kutusunu şamrele koyup yanımızda taşıyabiliyoruz, teybimizi de pekala o buz kutusunun üstüne falan koyabiliriz!

Şimdi Türkiye’de olsa nasıl bir tepki gösterirsiniz buna? Bir kere muhtemelen o müzik setinden Ankaralı Turgut, ya da Mahsun Kırmızıgül, İbrahim Tatlıses tadında bir sesler yükseliyor olur. Hemen “öküz” deriz değil mi. Yani oraya kafanı dinlemeye doğa ortamına gelmişsin. Bir dur, di mi???

Hayır :) hayır yaaa.. Bakın şimdi çok abzürd :) Yani o teyp önce Pearl Jam ve Creedance Clear Water Revival çaldı bizlere… Sonra akıntı hızlandı biraz, teybin sahipleriyle aramız açıldı duyamadık. Bir ara yeniden yaklaştığımızda Pink Floyd çalmaya başladı. “Wish you were here”…

İşte o anda ben yine şöyle bir çevreme baktım. Kendime baktım… Düşündüm…

Amerika kıtasının ortalarında falan mıyımdır şu an? Evet belki… Kahverengi sularda yüzüyorum, güneş gereğinden fazla parıldıyor. Ayaklarımla gay hocamın simidine tutunuyorum. Benim simidime tutunmuş iki başka insan var. Böyle su üzerinde bir öbek halinde ilerliyor, sanki bir evin oturma odasında gibi sohbet falan ediyoruz. Elimizde içecekler. Nehrin etrafında sık ağaçlar var. Ara sıra nehre düşmüş olan ağaç gövdelerine takılıyoruz. Öbek bir anda dağılıyor ve herkes elleriyle suda kürek çekerek kurtulmaya çalışıyor. Sonra yine bir araya geliyoruz. Sonra bir başka grup insanla karşılaşıyoruz nehir üzerinde… Teypleri var bunların. Pink Floyd “Wish you were here” çalıyor. Herkes susuyor öyle sessiz sessiz dinliyor.

Yok var bu işte bir abzürdlük evet…
Ayrıca ağaçların arasındaki hayvanların bizim hakkımızda ne düşündüklerini çok merak etim mesela ben.

Dönüşte Rod’un canı McDonalds’tan Mc Flurry diye bi dondurma varmış ondan istedi. (mışlı konuşuyorum daha önce yememiştim ben, Ilgiki’nin çok sevdiği kalmış aklımda sadece). Güneşte kızarmış suratlarımızla tükkana girip 4 tane Mc Flurry aldık. Billy Holiday dinleyerek ve dondurmalarımızı kaşıklayarak eve döndük.

Bu gezimizde öğrendik ki Amerikan kıroları Pink Floyd dinliyor :)

Bu olay es kaza Türkiye’de gerçekleşmiş olsaydı eğer diye düşündüm…. Aklımda canlanan ilk görüntü Hocanın şamreli iple benimkine bağlanmış halde, ben ellerimi kürek yapmışım, o kıçını yaymış, akıntıya karşı kürek çekiyoruz. O sırada akıntıya kapılmış giden bir teyp geçiyor yanımızdan…. “gülüm beniiiiiğğğim, gülüm beniiiiiğğğim, derdim aşkıııığm, canım benim. ayırmasın mevlam biziğğğ; budur inağğn tek dileğiym.”

Her iki öyküde de ben çalan şarkılarda sadece bir kişiyi düşünüyorum…. ;)

-to be continued-