Duvar
Çocukken evimizde en sevdiğim ve benim ilgime en çok maruz kalan aletlerden biri, Atari 800 XL‘den sonra “Beta” video kaset oynatıcısı yani “vidyo” idi. Babam bu aleti eve getirdikten sonra o zamanlar muhtemelen “vidyo”larla birlikte ortaya çıkmış olan Raksotek adlı firmanın çeşit çeşit vidyo kasetlerinden almıştı. Tabi o zamanlar vidyo esas olarak kaset kiralayan dükkanlardan kiralanan filmler/çizgifilmler ile, veya boş kaset üzerine televizyondan kaydedilip defalarca izlenen Olacak O Kadar, futbol maçları vesaireler ile beslenirdi. Raksotek işi biraz pahalıya geldiğinden olsa gerek, babam bir kere elinde 5-6 tanesiyle geldi ama bir daha almadık. O kasetlerin bazılarını hala hatırlarım: Vikingler, Uçak Kazaları, Araba Yarışı Kazaları veeeee The Wall – Live in Berlin! Bu sonuncusu, Berlin Duvarı‘nın yıkılışı için Roger Waters (Pink Floyd) tarafından pek çok ünlü müzisyenin bir araya getirilmesi ile düzenlenen inanılmaz bir konserin video kaset kaydıydı.
Küçükken izleyip çok sevdiğim bu kaset, benim senelerce Pink Floyd’un “The Wall” albümünü Berlin Duvarı için yaptığını sanmama sebep olmuştur ki, gerçekleri sanırım üniversitede iken falan öğrendim.
Her neyse, geçenlerde bu konserin DVD’sini aradım varmış, kiraladık. Dün yıllardan sonra tekrar seyrettim (Meren de ilk defa seyrediyordu). Konserde şarkılar devam ederken orkestra (parçaları söyleyen, çalan herkes) ile seyirci arasına bir duvar örülüyor. “Goodbye Cruel World” biterken son bir duvar parçası ile tamamlanıyor bu duvar ve “Hey You”/”Is there anybody out there” gibi konserin devamındaki parçalar/cümleler bu duvarın arkasından söyleniyor seyirciye. Fena halde tüyleri diken diken edici bir durum bence. Büyüyüp her türlü duvarın ne ifade ettiğini anlamaya başlamış bir insan olduktan sonra bu konseri ilk defa izliyormuş gibi hissettim.
Orada, duvarın arkasında sayısı 300 bin ile 500 bin arasında olduğu tahmin edilen bir kalabalık vardı. (Konserin 35 ülkede canlı yayında gösterildiğini düşünürsek bu rakam neye ulaşır bilemiyorum.) Bu insanların duvarın arkasından kendilerine söyleneni aslında ne kadar anlayabiliyor olduklarını düşündüm (kendimi de bu rakama ve insanlara dahil ederek).
Bir ara Waters’ın “Bring the boys back home” yani “Çocukları (oğlanları) eve geri (savaştan) getirin” diye bağırdığı bir anda Meren bana dönüp “İnsanlar bu yapılanlara (konserden bahsediyor) rağmen birbirlerini öldürmeye devam ettiler. Ne garip.” dedi.
“The Wall” kim bilir kaç nesil boyunca pek çok insanın severek dinlediği ve hala dinlemekte olduğu çok popüler bir albüm olmakla birlikte, herhalde vermeye çalıştığı mesaj o kadar ağır ki, kimse anlamıyor/anlamaya uğraşmıyor sanırım. Defalarca defalarca dinlediğim, filmini izlediğim bu yapıtı ben hala anlamadığımdan eminim. Tamam bazı mesajları alabiliyorum: modern yaşamın getirdiği yalnızlığa, savaşlara, eğitim sistemine dair bir sürü şey söyleniyor. Ama kaçırdığım ne kadar çok şey olduğunu hissedebiliyorum.
Muhtemelen çoğunluğun kendisini anlamaya uğraşmayacak kadar günlük saçmalıklarla meşgul, ya da anlayamayacak kadar aptal olduğunu farkettikten sonra, çevresine bir duvar örüp oradan yine de “hey orada kimse var mı” diye umutsuzca bağıran bir adamın, milyonlarca insan tarafından dinlenip hala anlaşılmıyor olması ne kadar ironik, yoksa trajik mi, yoksa sadece basit bir gerçek mi?
İnsanlar, bir adamın/grubun yaptığı bir albümü odalarında yüzlerce kez dinleyip ne demek istediğine kafa yormaya, anlamaya çaba harcamayıp sonra bu adamların konserine gidip onların yüzüne nasıl bakabiliyorlar? :) Çok acayip.
Önemli oldukları için çok defa tekrarlandıkça klişeleşen ve kaçınılmaz olarak anlamını malesef yitiren her şey, gözden bu şekilde kaçırdığımız her şey… Bu dünya bu yüzden böyle bir yer oldu.
—————————————-
Ha bu arada, burada okumanız gereken bir şey var.
ChromA said,
Ağustos 31, 2006 @ 00:54
LEAVING BEIRUT
.
.
Nezaket çok mu fazladır bizim için,
Nezaket bir başkasının çocuğu için duyduğumuz acıma kadar uzak bir duygu mudur yoksa?
bir akıllı bomba her zaman işini yapar, amacına ulaşır
başkalarının çocukları ölür ve savunanların adalet arayışı artar
.
.
Roger Waters – Leaving Beirut’u yazdığında ve single çıktığında daha İsrail Lübnan’a saldırmamıştı, Beyrut’u yerle bir etmemişti.
Şarkıyı dinlemek için:
http://www.youtube.com/watch?v=nwDzATryei8
Türkçe sözlerin tamamı için:
http://www.okeania.net/asp/forum/forum_posts.asp?TID=543
ps1. ben the wall konserinde Cyndi Lauper’ın another brick in the wall versiyonuna da hasta olmuştum :)
ps2. 20 Haziran’da İstanbul konserine katılarak Roger Waters’ı dünya gözüyle görmüş bir kişi olarak derim ki kendisinin insan üstü bir varlık olduğunu ciddi ciddi düşünmekteyim zira, hiç konuşmadan, 7 yaşından 70 yaşına kadar yaklaşık 17000 kişiyi 3 saat boyunca hipnotize etti ve bunu yıllardır yapmakta.
Anonymous said,
Ağustos 31, 2006 @ 04:21
bence problem şu ki, roger waters ve benzeri insanların hayalgücü, yaşamda kendilerini konumlandırdıkları yerle birlikte bu hale geliyor… anlattıklarında anlaşılmayan şeyler yok… sözcüklerin her biri, biraz karışık da gelse anlaşılabiliyor, sorun yok… ama aynı konumu paylaşmayınca, o sözcüklerin anlamını da paylaşamıyor belli ki insanlar. yoksa nasıl olur da vaktiyle 1 Mart’ta hata etmişiz, üç ıraklının kanına da biz girseydik de, ekonomi düzelseydi diyebilir ki insan…
bazen sokakta yürürken inanılmaz bir tedirginlik duygusuna kapılıyorum. sanki çevremdeki insanlarla aramda büyük bir gerilim var, beni hiç anlamayacak, benim de asla anlayamayacağım bir grubun evine gitmiş, dışarı çıkmak için bir bahane arar telaşla evime koşmak istiyorum.
iki ihtimal var… ya insanlarla paylaştığım ortak zemine (onlar da aynı ölçüde tahminen) yabancılaşıyorum(z) ya da sosyal-fobi teşhisi konması gereken raddeye geldim, entele, dantele vurup kendime çaktırmıyorum. ha bir de bir ihtimal daha var, o da lökmek mi dersin (diye dalga geçti bir arkadaşım iki gece önce… paylaşayım imza niyetine)
Anonymous said,
Ağustos 31, 2006 @ 16:30
Hayat Ne Garip…
Hey Teachers… Ne Öğrettin Bize
Her Zaman Eğitimin Saçma Birşey Olduğunu Düşündüm Ama Karınca Sindirim Sisteminin Meğerse Öğrenmenin Ne Kadar Gerekli Olduğunu Şimdilerde Anladım, Çünkü O Kadar Küçük Bir Canlıda Ne Kadar Kompleks Bir Yapı Var, Yolda Üstüne Basmaya Çekiniyor İnsan.
Bu Yüzden Pink Floyd Benim İçin Değerini Yitirmiştir.
Ama The Wall – Money dinlerkende Ceplerimize Giren Paranın Ne Kadar Kanlı Olduğunu Anlamak Zor Olmuyor.
Ah Be Türkiye Seni Yönetecek İnsan Bulunmaz Mı.
b a v e r said,
Eylül 1, 2006 @ 21:39
…şarkıyı ne kadar dinlesen de bir şeyler hep eksik kalıyor hissini yenemiyorsun….
Düygü said,
Eylül 1, 2006 @ 22:03
Chroma, çok teşekkürler…
Lökerciğim, haklısın. “Aynı konumu paylaşamayınca, o sözcüklerin anlamını da paylaşamıyor belli ki insanlar.” Evet kesinlikle. Ve hissettiğimiz bu yalnızlık hissi daha da artacak biliyorsun değil mi. “Atladığımız” her yeni “konum”da bir öncekinden daha az insan olacak. Böyle böyle Roger Waters kadar yalnız olacağız belki sonunda.
Düygü said,
Eylül 1, 2006 @ 22:07
Baver,
Aslında bir şeyler eksik kalıyor hissi yaşamıyorum ben. Aradan yıllar geçtikçe sanki “ilk defa” dinliyormuş gibi hissediyorum bazen, çünkü bazı şeyleri yeni anlıyor oluyorum.
ibeking said,
Eylül 6, 2006 @ 02:18
birde beta kasetleri sarmak için bile alet almıştı benim babamda…seni okurken geldi birdenbire aklıma…
:P said,
Aralık 12, 2006 @ 17:15
bi kere yenge diye aratınca bu site 3. çıkıyor google’da 1. değil hehe…