Cumartesi sabahı kalktım, Meren’e dedim ki “Hadi La Madeleine’den benim şu sevdiğim palmier denilen tatlıdan al da gel, kahvaltı yapalım. Hatta bir tane de kiş (quiche) alsana, ikimiz paylaşalım.” (oradaki “La”, tükkanın ismi Fransızca olduğundan, yoksa Meren’le lanlu lunlu konuşmuyorum). O çıktı, ben de filtre kahve yaptım.

Bu cumartesi için planım, sabahtan okulun yazlık havuzu kenarında uzanıp, arada bir suya girip çıkıp canım sıkılana kadar kitap okumak, sonra da akşam üstüne doğru dondurma yemekti. Dondurma aşamasında birkaç arkadaşımın bana katılma ihtimali vardı. Plan bundan ibaretti ve ABD’de yaşayan ve yaza hazırlanan her gerçek tüketici gibi, bir Kindle bir de bikini sahibi olduğuma göre, planın gerçekleşmemesi için bir sebep olamazdı.

Kindle’ın yanına okumak için bir de TIME alayım derken derginin arka kapağında RTE’yi gördüm. “Hey gidinin, nerdeeen nereye” dedim. (Nitekim havuz kenarına varıp da kendisi hakkında yazılanları okuyunca TIME’ın da RTE için “Nerdeeen nereye” demiş olduğunu görecektim).

Meren löziz yiyeceklerle geldi, sütlü kahvemizi alıp bıdır bıdır konuşarak kahvaltımızı ettik.

Kahvaltımız bitince, önceki hafta misafirimiz olan Diana ve Ed’in getirdiği çiçeklerin suyunu değiştirdim.

Üstümü giydim, çantamı alıp çıktım. Meren bütün gün bir fotoğraf işi ile uğraşacağından araba onda olacaktı ki bu da benim gün boyu gideceğim her yere bisikletle gitmem için harika bir bahaneydi.

Hava biraz kapalı ve rüzgarlıydı, ama güneşlenmek gibi bir derdim olmadığından, bu durum hoşuma bile gitti.

Dönem sonu geldiği için yurt odalarını boşaltan ve kampüsten ayrılmakta olan öğrencilerden başka kampüste kimseler yoktu.

Yaz boyunca yeniden yüzmeye başlamaya karar verdiğim için mutluydum. Yolda “Hatta önce biraz koşar sonra da cosss diye havuza atlar yüzerim ki” diye hayaller kuruyordum. Spor salonuna vardığım zaman, yazlık havuzun henüz açılmamış olduğunu gördüm. Bu beni birazcık sinir etti, ama spor salonunun bir de her zaman açık olan olimpik havuzu olduğundan çok problem etmedim.

Neyse ki ayrı bir bölümde şezlonglara yatılabiliyordu yine de. Kendime havuz (ve demir parmaklık) manzaralı bir şezlong seçtim. Ve uzunca bir süre bir şeyler okudum. Biraz Fransızca çalıştım.

Tam da havanın serinliğinden tüylerim diken diken olmaya başlarken bulutlar gitti, güneş açtı. (Pörfek).

Sıcakta bir süre daha mayışarak bir şeyler okuduktan sonra içeri girip olimpik havuzda yüzdüm. Gözlüğümü unutmuşum, kafamı nefes almak için her sudan çıkarışımda saçlarım ağzımı kapadığından, saçımı toplayacak tokam da olmadığından o şekilde yüzmek biraz keyifsizdi. Ama uzun bir zamandan sonra havuzda olmak çok güzeldi.

Eve döndüm, Meren henüz çıkmamıştı. İkimize birer sandviç hazırladım. Bilgisayar başında biraz vakit geçirdim. Portakal suyu içtim.

Saat 3 buçuğa doğru yine evden çıktım bisikletimle.

N’Orlins’ın düz sokaklarında bisiklet binmek çok güzeldi. Şansıma hava arada bir kapıyordu ve nem rahatsız edici boyutlarda değildi. Dondurmacıya vardığımda Eric ve Virginia çoktan oradalardı.

(“Meren kolu yöntemi ile fotoğraf çekme” denemelerim burada başlıyor.) :)

Dondurmayı onlar ısmarlamak için ısrar ettiler. Peki, dedim. Kahveli ve reyhan-hindistan cevizi aromalı dondurma istedim, dondurmacı nedense iki ayrı kaba koymuş. Bir iEAT fotoğrafı için fırsat doğmuş oldu.

Uzun uzun sohbet ettik. Yakında işi gücü, her şeyi bırakıp ABD’den başlayıp, Avrupa, büyük ihtimalle Trans-Siberian ekspresine binerek Moğolistan, Tibet ve birkaç Asya ülkesini daha gezmeyi planlıyorlar. Ne zamandır bu yolculuk için hazırlık yapıyorlar. Biraz onların yolculuk planlarından, biraz hayattan, insanlardan, ilişkilerden, evlilikten, geylerden, lezbiyenlerden, kıskançlıktan filan bahsettik. Birkaç saat sonra eve gitmeleri gerekiyordu, arabayı satmış olduklarından yürüyeceklerdi. Ben de onlarla yürüdüm. O sırada Lex’le mesajlaşıp Fransız Mahallesi’nde feribot iskelesinde buluşmak için sözleştik.

Eric ve Virginia’dan ayrıldıktan sonra, iskeleye doğru giderken yolda şunu gördüm:

Bir otoparkın ortasındaydı. Paslanmıştı. Neden orada olduğuna dair hiçbir fikrim yoktu. “Günün Fotokritik fotoğrafı” için iyi bir fırsattı. Fırsatı kaçırmadım.

İskeleye vardığımda Lex’in feribotunun gelmesi çok sürmedi.

Lex, Bywater Mahallesi’nde akşam bir sergi açılışı olduğundan bahsetmişti. Oraya yürüyerek gitmeye karar verdik. (Bisiklet getirmemişti). Biraz uzaktı ama sohbet ede ede yürümek fikri güzeldi.

Yolda ben acıktığımı söyleyince Lex çantasından bir sandviç çıkardı, iki şişe bira alıp bir duvarın üzerine oturup sandviçi birlikte yedik, biralarımızı içtik ve bana New York’a taşındığından beri neler yaptığından bahsetti, her zaman olduğu gibi şaşırarak ve onun bu hafif şapşal, çok serseri, yaptığı bir sürü ilginç şeye rağmen kendini beğenmişlikten eser olmayan, kendisi ve dolayısıyla insanlarla hiçbir problemi olmayan halini pek sevdiğimi düşündüm. İyi ki de arkadaşımdı. (Bu aşağıdaki fotoğrafta yaptığı yaramazlığın aynısını Meren’e de yapmış. Bikinili fotoğrafları için mutlaka tıklayın!)

Yürürken bir ara şunu gördük:

Lex burada yaşamadığı halde bunun ne anlama geldiğini biliyordu. Buralarda Fred diye manyak herifin biri, kendine iş edinmiş, bütün grafitilerin üzerini iğrenç gri bir boya ile boyayıp, grafitileri yok ediyormuş. Bu yazıyı da grafiticiler Fred’e not bırakmışlar. (Dear Fred, fuck our art and I’ll make it less artistic. / Sevgili Fred, sanatımızın .mına korsan, bu eserler gitgide daha az sanatsal hale gelecek.) “Umarım birileri bu Fred’i bulup kıçını tekmeler dostum ha!” dedim Lex’e.

Gittiğimiz yerde üç farklı galeri vardı ve çok güzel çalışmalara rastladık. Bunlardan en favorim kendisine “video sanatçısı” diyen David Greber isimli bir elemanın kısa filmleriydi. Filmler hem galeride bir odada duvara yansıtılıyordu, hem de galerinin bahçesindeki bir perdede, başka sanatçıların çalışmalarıyla birlikte, arka arkaya izleyebiliyordunuz. (Websitesinde bazı çalışmalarını bulabilirsiniz, çok komik abzürd şeyler).

Diğer favorim ise, Dan Tag isimli sanatçının başka bir galerideki “The Things You Own Ending Up Owning You” isimli enstalasyonu idi (“installation” Türkçesini bilen varsa deyiversin). Aşağıdaki fotoğrafta sağ alttaki resmin bomboş bir odanın duvarlarına çizilmiş hali idi bu. İçeri girdiğinizde, barkodun oluşturduğu hapishane parmaklıklarının içinde, yani bir hücrede hissediyordunuz. Güzel fikir, Fight Club’daki hikaye.

Galerilerden üçüncüsünde ise müzik dinletisi de vardı. Ortamdaki iki minik yavru bu müzikle hipnotize olmuş biçimde adamları seyrediyordu. Lex’le bir kenara oturup biz de dinledik.

Bir süre sonra Lex’in nefiz bir arkadaşı olan Costa Rica’lı deniz biyologu Diana ve benim datlı koca Meren de bize katıldılar. Diana sırtımdaki dövmeyi görünce, ünlü birini görmüş fanatikler gibi “Amanın! Sen Darwin’in ispinozları dövmeli kızsın! Sen O’sun! Ben bu dövmeyi herkese gösteriyorum! Hastasıyım! Vay beee, seninle tanıştık ne güzel oldu!” diye bir süre tezahürat yapınca, bir güzel kabardım. Nasıl da mutlu oldum. Şöhret beni oracıkta değiştirebilir, şımarık bir insan yapabilirdi, ama şimdilik yapmadı gibi.

Bir yerlerde bir şeyler içtik. Sonra  Amanda ve sevdiceği Chris ile Magazin caddesindeki Balcony Bar’da buluştuk.

Yine acıkır gibi olmuştuk, erimiş peynirli patates kızartması ısmarladık. Patatesler gelince ben “bu da benim doğum günü pastammış meğersem” dedim.

Diana -daha o gün tanıştığım Diana- “Aaaaa neeeaa doğum günün mü bugün senin??? Neden söylemedinnnn???” diye ayağa fırlayıp 5-10 dakika ortadan kayboldu. Sonra elinde, üzerinde, bükülüp çubuk haline getirilmiş kağıt peçeteden bozma bir mum sokuşturulmuş bir dilim pasta ile çıkageldi. Bu durumda mum üfleyip dilek tutmaktan başka çarem kalmamıştı. :)

Gece eve döndüğümüzde ise Amanda’nın masama koyduğu ve o gün benim için Japon marketinden aldığı abur cuburları bulacaktım.

Yattığımda, “işte cumartesi dediğin böyle yaşanması gereken bir gün” diye düşündüm, kendimi tebrik ettim, hayatıma giren renkli kişiliklere manevi bir selam çakıp, yeni yaşımın ilk uykusuna daldım.