Depresyonla mücadele sırasında deneyimlediklerim sonucu kesin olarak emin olduğum bir şey var ki o da spor yapmanın depresyonun en güzel ilacı olduğu. Ama koşmak filan gibi kalp atışını hızlandıran (kardiyo) sporlar. Yoga vesaire insana iyi gelse de fizyolojik olarak aynı etkiyi göstermiyor, işin arkasında koskoca bilim var.

Prozac’ı bırakmaya karar verdiğim zaman, bunu tek başıma yapmamam gerektiğini düşündüğümden, üniversitenin öğretim üyelerine (sınırlı sayıda seansı) ücretsiz olan psikolojik danışmanlık servisine başvurdum. Boş zamanlarını Cheek to Cheek isimli caz triosunda saksofon çalarak geçiren psikologum Tom, daha ilk seanstan gözlerini gözlerime, adeta hesaplanmış bir otorite dozunda, dikip bana dedi ki ”Başka insanlar için spor yapmak iyi bir şeyse, senin için spor yapmak, su içmek, yemek yemek gibi, bir zorunluluk. Spor yapacaksın!” Spor yapacağım! Tamam!

Tamam da… İşte depresyonun kısırdöngüsü de tam burada başlıyor. Sabah yatağından çıkmakta zorlanan bir şahsiyete spor yap deyince, o istiyor ki sabah biraz daha erken kalkayım, spor yapayım. Ama olmuyor. Gün içinde zaten pozitif herhangi bir ruh haline girilemediği ve günün sonuna doğru sürekli bir düşüşte olunduğu için, insanın kendini – ÇOK İYİ GELECEĞİNİ BİLDİĞİ HALDE – spor yapmaya motive etmesi neredeyse imkansız bir hal alıyor. Dolayısıyla spor yapılamıyor, ve ertesi gün bir gıdım daha depresif kalkılıyor.

Şimdi, şunu söylemeliyim ki, depresyon beni çok şaşırtan bir hadise. Yani, ben belli bir akıl mantık seviyesinin insanıyım. Biliyorum ki aslında her şey yolunda. Beni bekleyen zorluklar var, evet belirsizlikler, belki işsiz kalma olasılıkları vesaire… Bunlar stres yapıcı şeyler. Ama bu kadar şey yaşadım, evet evet evet ki her şey bir şekilde yoluna giriyor. Giriyor giriyor… Ama sen gel onu, hormonları coşmuş, nörotransmiterleri sapıtmış, bütün sinapsları kuşatılmış, beyninin her köşesi negatif mihraklar tarafından bilfiil işgal edilmiş Düygü’ye anlat. İşte orada öyle bir kopuş var ki, mantık ile psikoloji arasında, bence o çok acayip bir gerçeği bu hayatın. Bu notu düşeyim ki, halime şükürler edecek durumda oluğumun farkında olduğum halde depresyona yine de girebildiğim gerçeği gözlerden kaçmasın.

Spor önemli, ama öğrendiğim ve emin olduğum bir başka şey de (her zaman yapamasam da), bu canavarla kendi başıma dövüşmeye çalışmak yerine, mahalleden arkadaşlarımı toplayıp ‘çıkışta’ kendisine birlikte dalmak gerektiği. Nitekim bu defa öyle yaptım. Gece canavarın pençesinden beni bir canım insan kurtarıverdi. Sabah yine de odanın köşesine oturmuş bana pis pis bakıyordu canavar, tabi ki öyle bir gecede basıp gidecek değildi. Birbirimizi iyi tanıyorduk, inatçıydık, ikimizin de öyle iki tekme tokatla pes edeceği yoktu.

”Öyle mi lan!” dedim. ”Ben biliyorum ulan senin hakkından neyin geleceğini!” Telefona sarıldım. ”Ha bu mudur yapacağın, arayıp arkadaşlarına dert mi yanacaksın” dedi, sinsi sinsi sırıtarak. ”Sen bi dur, bir dur hele, çok konuşma ordan sen” dedim. En canımlardan üç insanı aradım. Beni sabahları erken uyandırma ve uyandırmakla kalmayıp yataktan çıktığımdan emin olma görevini üstlenip üstlenmeyeceklerini sordum. Cevap ”Tabi ki” idi. Canavar huzursuzlanmaya başlamıştı. ”Benim sabah erken kalkıp spor yapmam lazım da” dediğim anda yüzündeki ifadeyi görmeliydiniz. Böyle olursun işte düdük makarnası!

Ertesin günden itibaren düzenli olarak sabahları koşmaya başladım.

İlk gün, kapının önüne yığılmış kutular adeta kendi önüme yığdığım engellerin bir sembolü, canavarın gitmeden önce bana son bir oyunuydu. Tiheaaaaayyt diyerek… Şey, aslında gayet sakince kutuları kucaklayıp dışarıda çöpe attım.

New York sokaklarında koşarken kendimi bir anda hayatın aslında ne kadar güzel olduğunu düşünürken buldum. Sabah henüz çok erkendi, günlerden pazartesiydi, dükkanlar kepenklerini kaldırmamışlardı. O sayede karşıma şu çıktı:

İkinci gün Maryland’e dönmüştüm. Hava çok soğuk ve yağmurluydu. Ama çabucak terleyen bir insan olduğumdan, koşuyorsam havanın soğuğu bana iyi bile geliyordu. Koşmuyorsam üşüyordum, ben de insanım.

Üçüncü gün mavi spor ayakkaplarımı ne kadar çok sevdiğimi düşünüyordum, yapraklar buz tutmuştu, hava daha da soğumuştu:

Dördüncü gün, evimin çok yakınlarında olduğu halde daha önce farkına varmadığım bir parkı keşfettim. Sabahın erken saatlerinde dışarıda olmak ne güzel bir histi. Sincaplar beni duyunca ağaçlara kaçışıyordu:

Beşinci gün, hep gördüğüm ve ”çıkış yok” diye kendinden emin ifadesiyle beni ikna ettiği için ötesine geçmediğim şu levhayı bu defa kaale almamaya karar verdim:

Çıkış yokmuş! Peh. Meğer ki önceki gün rastladığım parka bu ‘çıkış yok’ yazısının ötesinde ulaşılıyormuş.

Öyle işte, çıkış olmadığını düşündüğümüz zamanlarda, bizi durduran engellerin ötesine geçmeye cesaret edersek, iki yanı sonbahar yapraklarıyla örtülü bir koşu yoluna ulaşıyormuştuk…

3. haftasındayım, düzenli koşmaya devam. With a little (a lot of) help from my friends… <3