…

Geçenlerde evde temizlik yapmak için labdan erken çıktım (erken, Düygü’nün dünyasında akşam saat 8-9′dan önceki herhangi bir saat). Kova, bez filan almam gerekiyordu. Place d’Italie’ye gittim, orada büyük bir alışveriş merkezi var. Metro durağında indiğimde, sokağa çıkan merdivenlere doğru yürüken birden çok atmosferik bir müzik duymaya başladım. Kemanlar, kasvetli ve bir o kadar ihtişamlı bir melodiyi çalıyorlardı. Her zaman olduğu gibi acele acele yürüyordum ama kendimi kaptırdığım bu “sürekli bir yere yetişme” duygusunu bastırmayı başarıp durdum, sesin kaynağını aradım. Her ne kadar, metronun koridorlarına sıkışmış bir halde bir orkestra görmeyi hayal etsem de müzik bir amfiden çıkıyordu, bu belliydi. Uzun boylu 50li yaşlarında bir adam, amfinin yanında, önünde nota sehpası, alnının terini opera sanatçılarında görmeye alışık olduğumuz gibi bir mendille siliyordu. İçimdeki aceleci robot ayaklarımı Carrefour’dan alacağım temizlik kovasının heyecanı ile yürümeye zorlasa da ben durmaya devam etmeyi başardım. Hızla akan insan trafiğinden dolayı duvarın kenarına sinmiştim. Mendiliyle terini ara ara silmeye devam edip ufak adımlarla ileri geri yürüyen adam henüz bir şey söylemiyordu. Bu bekleyiş kemanlar yüzünden daha da dramatik hale geliyordu. İçimde garip bir heyecanla bekledim. Nihayet, son derece bas sesiyle bir aryaya başladı. Orada metro duvarlarının arasında, hiç beklenmedik bir atmosferdi bu müziğin yarattığı. Paris’in metrolarındaki müzik genellikle turistlerin en çok bindikleri hatlarda, klişe turist edebiyatına çalışan akordeoncular ve benzerlerinden ibaret olduğundan, artık “Paris’in yerlisi” psikolojisine ermiş, marketten temizlik kovası almaya gitmekte olan bendeniz için enteresandı bu müzik. Kaçmama imkan yoktu, kova da, cif temizlik jeli de, hatta ve hatta temizlik eldivenleri dahi biraz daha bekleyeceklerdi malesef. Adamı iyice görebilmek için yakına gittim. Bulunduğu köşenin karşısında duvara yaslandım. Onlarca insanın arasında durup bu adamın aryasını dinleyen sadece iki kişiydik. Bu da bana garip geldi, ama belki Paris’te biraz daha yaşadıktan sonra bu arya ve sanki Naziler birazdan Paris’i kuşatacakmışın haberini bağıran bu kemanlar bile normalleşecek mi diye meraklandım. Ben bu düşüncelere dalmış, gözlerim operacıya kilitlenmişken O, düzensizce akan insan nehrini yaran bir taş gibi akıntının ortasında duruyor, insanların yüzüne aryasını söylüyordu. Onlarsa, suyun kayayı umursamayıp kenarından akmaya devam etmesi gibi, adam yokmuş, o arya o saniye söylenmiyormuş, o kemanlar Nazilerin geldiğini haber etmiyormuş gibi, sanki bu bir hayalmiş gibi, yüz ifadeleri bile değişmeden hızla akıyorlardı. Bu kadar neyin acelesinde bu insanlar? Ben neyin acelesini ediyorum her gün?

Daha o sabah işe hızlı hızlı yürürken, yine ne kadar hızlı yürüdüğümü, geç kaldım diye kapıda beni azarlamak için bekleyen bir patron olmadığı halde neredeyse koşar adım bir halde olduğumu farkedip, bundan sonra tramvaydan işe kadar olan 500 metrelik yolu yavaş yürümeye karar vermiştim. Acaba bunun yarattığı farkındalık sayesinde mi durabildim bu kemanların sesine o akşam,  ve eğer sabahki acelemin farkına varmamış olsaydım ben de böyle şuursuzca akıp gidenlerden biri mi olacaktım bilmiyorum. Bu düşünceyle (ya da belki de sadece müziğin yarattığı duygularla, operacının o anda aryanın iyice gerilimli bir yerine gelmiş olmasından dolayı) titredim. Adam şarkısnı bitirdiken sonra onu alkışlayıp yerde açık duran şapkasına biraz para attım ve teşekkür ettim. O da bana nazikçe teşekkür etti.

Hızlı yürüme davranışımı çocukluğuma inerek gereksiz bir derinlemesinelikle inceleyecek olursak, suçu önce babama sonra da Neval Teyze’ye atmak istiyorum. “Minik çocuk bacaklarınla kendilerini koşarak takip etmek zorunda kaldığın yetişkinler kimler” diye sorarsanız, işte o kişiler bunlar, başkasını hatırlamıyorum. Babamla olan durum çok problem değildi (ama herkes onun hızlı yürüdüğünü bilirdi) çünkü sadece ikimizin yürüdüğü, ya da ortamda yürüme hızını yavaşlatan bir başka büyüğün olmadığı durumlar nadir oluyordu (diye hatırlıyorum). Fakat Neval Teyze, kendisine teyze diye hitap ediyor olsam da (zira öncelikle karşı komşumuzdu) benim anaokulu örtmenimdi. Hem saçları, hem de bacakları uzun Neval Teyzem her sabah, tatlı endamıyla ve hızlı adımlarıyla Çizmecioğlu İlkokulu’na yürürken ben de onunla giderdim. Bir elimde beslenme çantam, diğer elim Neval Teyze’nin elinde, sabah “jogging”i yapmaya daha o günlerde başlamıştım. 5-6 yaşında her gün okula böyle koştura koştura gidince herhalde kişiliğime kazındı. Bu sayede “kendimi bildim bileli” bir yerlere hep koşturup duruyorum demekte bir sakınca görmüyorum. Veriler oldukça kuvvetli bir şekilde bu duruma işaret ediyor (the data strongly suggest… bu senin içindi sevgili akademisyen).

Fakat aslında bu acelenin en önemli sebebi benim sürekli endişelerden muzdarip bir insan olmam. Acele ediyorum, çünkü yetişmesi gereken bir sürü iş var. Yapmak istediğim bir sürü şey var. Bir günde 24 saat var, ve ne bir günün saatleri, ne bir ayın günleri, ne bir yılın haftaları, ne sağlıklı ve uzun yaşanmış bir ömür, bütün bu yapmak arzusu ile dolup taştıklarıma yetecek gibi görünmüyor (bu nasıl bir arsızlık?). Belki de aslında “iyisinden” bir problem sayılabilir bu. Fakat benim için beraberinde sürekli bir endişe, geç kalmışlık, hatta hatta kimi zaman yenilgi duygusu ile beraber geliyor malesef. İnsanın tamamen değişmesi çok zor, mevcut hallerimizle, problemlerimizle başa çıkmayı öğreniyoruz sadece. Endişe problemlerimin sihirli bir şekilde tamamen ortadan kalkacağına dair hayalperestliği bıraktığımdan beri kendimi daha iyi hissediyorum. Acele acele mi yürüyorum? Hayatım hep bir telaş içinde mi geçiyor? (Bunlar aslında biraz da beni ben yapan şeyler mi?) Bu kadar uğraştığım halde “aceleci” olmayı bünyemden kazıyıp atamıyorsam bununla kavga etmenin alemi yok. Eğer arada bir yavaşlayıp metroda arya söyleyen adamı dinleyen iki kişiden biri olabiliyorsam, bunu da kazandığım bir başka madalya olarak boynuma gururla asar, temizlik kovamı almak için Carrefour’a sakin ve hafif adımlarla, hayatın tadını çıkararak gidebilirim. Namaste.

Hamiş: Bu yazıyı yazarken eskilerden çok sevdiğim Bulutsuzluk Özlemi parçası “Koştur durma“yı dinledim. Fotoğraf “resimlerine bakmak için” okuyanlar sıkılmasın diye, konuyla alakasız bir Paris manzarası (Sacré Coeur’den çekildi, Eyfel Kulesi sağda kalıyor, buradan görünmüyor). “Operacının fotoğrafını niye çekmedin?” diye soracak olursanız, bilmiyorum. Sanırım o anda o kadar büyülenmiştim ki, tek yapmak istediğim yavaş adımlarla oradan ayrılmak ve “turist gibi olmamak” oldu.